Pierwszy

Boston, 17.05.2019 r.

 Boston. Główny ośrodek naukowy i gospodarczy, jedno z najstarszych jak i najważniejszych ze względów kulturowych miasto w Stanach Zjednoczonych. Bejsbol, koszykówka, Boston Freedom Trail, drapacze chmur… W zgiełku tego miasta byłam i ja, dwudziestoletnia dziewczyna, która wczoraj ukończyła drugi rok na prestiżowej uczelni. Harvard Medical School był szansą od losu, był spełnieniem marzeń, był drogą do przyszłości. Przechadzając się ścieżkami najstarszego miejskiego parku, Boston Common wiedziałam, że robię to po raz ostatni. Usiadłam na jednej z ławek pogrążając się w obserwacji spacerujących ludzi. Było ciepło, było słonecznie, pogoda zachęcała do wyjścia z domu i obcowania z naturą. Czułam smutek na myśl o jutrzejszym opuszczeniu tego miasta, w którym spędziłam ostatnie dwa lata, czułam strach przed powrotem do ojczyzny. Ojczyzny, z której uciekłam jak parszywy tchórz w dniu własnego ślubu… Ja i Mason. Nastolatkowie niewidzący poza sobą świata, kochający się do szaleństwa… Byliśmy młodzi, lekkomyślni i szaleni, ale wiedzieliśmy, że życie chcemy spędzić razem. Przeze mnie nasze marzenia legły w gruzach, posypały się jak domino. Ukrywałam przed Masonem wieść o tym, że zostałam przyjęta do Harvardu. On miał swoją karierę, ciągle się rozwijał, grał i mimo naszej miłości nie zrezygnowałby z niej. Wiedziałam o tym, dlatego zdecydowałam się przemilczeć ten istotny fakt. Postąpiłam okropnie, ale czułam, że tak będzie lepiej dla nas… Stchórzyłam, uciekłam, wyjechałam za granicę, by spełnić swoje marzenia, zostawiłam rodzinę, zostawiłam go… Z pękniętym sercem, z wyrzutami, z którymi nie mógł walczyć. Kochałam go, ale chęć nauki w jednym z najlepszych uniwersytetów na świecie zrobiła swoje. W dzień ślubu zdobyłam się jedynie na poinformowanie starszej siostry Masona o tym, że nie dam rady. Przeprosiłam, rozłączyłam się i pognałam na lotnisko, by wsiąść na pokład. Kiedy samolot wzbił się w powietrze wiedziałam, że nie będzie już odwrotu. Przepłakałam cały lot zwracając na siebie uwagę innych pasażerów. Byłam młoda, głupia i niedoświadczona. Chciałam żyć na własną rękę i poświęciłam nasze uczucie. Miałam nadzieję, że Mason znajdzie sobie dziewczynę, która w pełni na niego zasłuży, bo taką dziewczyną na pewno nie byłam ja. Byłam słaba. Rodzice byli na mnie wściekli. Oni również nie wiedzieli o moich szalonych planach, dowiedzieli się, gdy wylądowałam na bostońskim lotnisku. Było trudno odzyskać ich zaufanie, ale po żmudnych próbach udało mi się tego dokonać. Poprosiłam ich jednak o to, aby nie mówili Masonowi, gdzie jestem. Zgodzili się niechętnie. W pewnym momencie się pogubiłam i nie byłam pewna, co robić dalej. Tylko nauka sprawiała mi radość. Byłam jedną z najlepszych studentek, dzięki czemu dostałam możliwość powrotu do ojczyzny. Trzeci rok miałam rozpocząć we wrześniu, w Imperial College London. Bałam się. Cholernie się bałam, a z drugiej strony odczuwałam podekscytowanie na samą myśl. Otuchy dodawał mi fakt, że nie będę sama, bowiem moi rodzice wraz z młodszą siostrą rok temu przeprowadzili się do Londynu. Ostatni raz rozejrzałam się po parku i wróciłam do wynajmowanego mieszkania. Rzuciłam okiem na spakowane walizki, przygotowany bilet oraz paszport. Już jutro…

Portsmouth, 17.06.2019 r.

 Dwa lata temu o tej porze bylibyśmy już małżeństwem… Z oczami pełnymi łez wpatrywałem się w gmach Portchester Castle. Było już po zmroku, dlatego nie przejmowałem się innymi ludźmi, którzy podobnie jak ja zdecydowali się na zwiedzanie i podziwianie tej malowniczej okolicy. Rok temu zrobiłem to samo. Przyszedłem tutaj i zastanawiałem się, jakby wyglądało nasze życie… Bylibyśmy szczęśliwi, kłócilibyśmy się, to pewne, ale potrafilibyśmy zażegnać każdy konflikt. Wierzyłem w nas, jednak ta wiara była zdradliwa. Próbowałem ją znienawidzić, chciałem wyrzucić ją z serca, z moich myśli, ale nie potrafiłem się na to zdobyć. Cały czas była, pojawiała się nieproszona i nie odchodziła, gdy o to prosiłem. Miałem tylko dwadzieścia lat, a kochałem tak mocno… Liliana była całym moim światem, promyczkiem, nadzieją na lepsze jutro. Zrobiłbym dla niej wszystko, starałbym się bardziej. Gdybym tylko wiedział, dlaczego postanowiła odejść, zostawić mnie z potrzaskanym sercem… Przez te dwa lata zadręczałem się na okrągło. Nie wiedziałem, co zrobiłem źle, nie potrafiłem tego wyjaśnić. Przestała mnie kochać? Poznała kogoś innego? Zakochała się? Przestraszyła? Nie miałem pojęcia, gdzie jest, co robi, co się z nią dzieje, zapadła się pod ziemię, nie chciała zostać przeze mnie odnaleziona, przekreśliła nas i czekającą nas przyszłość. Nie mogłem się z tym pogodzić, bo kochałem ją. Żadna inna poznana dziewczyna nie wkradła się do mojego serca. Była tylko ona, Liliana. I wiedziałem, że tak będzie zawsze, bowiem nie potrafiłbym pokochać innej, tak jak pokochałem ją. Moje życie prywatne było w rozsypce, zawodowe również stanęło pod znakiem zapytania. Poprzedni sezon spędziłem na wypożyczeniu w Derby County, gdzie rozwijałem i doskonaliłem się pod czujnym okiem Franka Lamparda. Nie ukrywam, chciałbym wrócić do Chelsea, do klubu, którego byłem wychowankiem… Miałem nadzieję, że pogłoski o tym, że Frank zostanie nowym trenerem okażą się prawdą. Chciałem grać w Premier League, chciałem zdobywać gole, grać na najlepszych stadionach. Chciałem tego wszystkiego dla siebie, dla rodziny, przyjaciół… Byłem młody i wszystko co najlepsze było jeszcze przede mną, ale już teraz chciałem wznieść się na wyższy poziom. Gdyby była tu Liliana… Pokręciłem bezradnie głową wpatrując się w migocące gwiazdy. Niesamowite jest to, że gdziekolwiek teraz jest patrzymy na to samo niebo…

 Nie wiem, co przygnało mnie w to miejsce… Może świadomość tego, że dwa lata temu miałam zawrzeć tutaj związek małżeński łączący mnie i Masona na resztę życia. Oczami wyobraźni ujrzałam jego, ubranego w elegancki garnitur, gości, którzy podziwiali zamek i otaczające go jeziora, udekorowane miejsca, kolorowe kwiaty… Tak wiele zaprzepaściłam. Zaprzepaściłam nas, naszą miłość, przyszłość… Mason nigdy by mi tego nie zrobił, byłam tego pewna. To ja zachowałam się jak ostatnia egoistka, nie patrząca na innych, tylko na siebie. Byłam rozczarowana sobą, swoim postępowaniem… Miesiąc temu powróciłam do ojczyzny, na lotnisku wpadłam w ramiona rodziców i nie chciałam się od nich odczepić. Dotarło do mnie, jak bardzo tęskniłam, jak moje czyny wpłynęły na innych, na tak bliskie mi osoby. Rodzice nie oceniali, pomogli mi zaaklimatyzować się w nowym mieście, urządzić się, poznać inny świat i zabytki. Byli ze mną i dawali mi wsparcie, którego potrzebowałam jak tlenu. Westchnęłam ciężko bezwiednie gładząc dwa pierścionki znajdujące się na moim serdecznym palcu. Pierwszy, plastikowy, który otrzymałam od Masona, gdy prosił mnie o rękę, drugi, zrobiony ze srebrnego złota, otoczony kilkoma diamencikami, który kupił, bo na niego zasłużyłam. Nie zasłużyłam na oba, ale nie potrafiłam ich ściągnąć, pozbyć się ich. Były częścią nas, już na zawsze. Kątem oka spostrzegłam wpatrującą się w niebo postać. Tę sylwetkę rozpoznałabym na końcu świata, nawet z zamkniętymi oczami. Zaczęłam się trząść, serce biło mi szybko, nie potrafiłam uspokoić oddechu. Mason… Odwróciłam się na pięcie i uciekłam. Znowu. Jak tchórz, którym przecież byłam…

Tak drżą moje ręce

Bo Ty jesteś powodem

Dlaczego moje serce wciąż krwawi

Potrzebuję Cię teraz…

***

Witam! 

Coś się wyjaśniło... ;) 

Mecz na szczęście wygrany, a Mason z kolejnym golem ^^ Się rozstrzelały te moje "dzieciaki" <3 

Pozdrawiam ;*

*Calum Scott - You Are The Reason