Trzeci

Londyn, Stamford Bridge, 18.08.2019 r.

 Stadion londyńskiej Chelsea wypełniony był po brzegi. W tłumie kibiców i sympatyków klubu byłam i ja. Niczym nie wyróżniająca się dwudziestoletnia blondynka w koszulce z numerem dziewiętnaście na plecach. Byłam dumna z Masona i jego imponujących wyników. Jego debiut w Premier League może nie był taki, jaki sobie wymarzył ze względu na bolesną przegraną drużyny, jednak mógł być zadowolony ze swojego występu. Trzymałam za niego kciuki i cieszyłam się razem z nim. Szeroki uśmiech zdobiący jego twarz oraz wesołe ogniki w oczach były nagrodą. Od naszego spotkania, które miało miejsce miesiąc temu nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Kilkakrotnie próbowałam umówić się z nim na spotkanie, by spróbować wszystko wyjaśnić, ale moje prośby przeszły bez echa. Rozumiałam go. Nie chciał tego słuchać, nie chciał mnie widzieć, nie chciał mieć ze mną nic wspólnego. Miał do tego pełne prawo, jednak musiałam dopiąć swego. Spóźniłam się z wyjaśnieniami o dwa lata, wiedziałam to. Ale on w dalszym ciągu na nie zasługiwał. Ochoczo przyłączyłam się do kibiców, którzy już zaczęli wspierać swoich ulubieńców. Nikt mnie tutaj nie znał, nikt mnie nie kojarzył. Nasz związek był naszą prywatną sprawą i tylko nieliczni wiedzieli, że w ogóle istniał. Kiedy piłkarze wyszli na murawę zaczęłam klaskać i z napięciem oczekiwałam na rozpoczęcie pierwszego domowego spotkania. Piłka nożna była obecna w życiu Masona od małego. Kochał ją, spełniał swoje marzenia, z każdym dniem stawał się coraz lepszy. Uwielbiałam obserwować jego radość z gry, wszystkie emocje, które temu towarzyszyły. Nie mogłam mu tego odebrać, dlatego zdecydowałam za nas oboje, nie dając nam szansy, aby spróbować. Pokręciłam głową skupiając całkowitą uwagę na murawie. Sędzia gwizdnął i rozpoczął mecz. Całkowicie pochłonęło mnie to widowisko. Oglądanie młodzieżowej ligi zdecydowanie nie równało się temu, co przeżywałam teraz. Mason od początku dawał z siebie wszystko, wyróżniał się, błyszczał, co zaowocowało bramką strzeloną już w siódmej minucie. Krzyczałam głośno wraz z innymi skandując jego imię. Jego pierwszy gol strzelony dla Chelsea w Premier League. Jego pierwszy gol zdobyty na tak ukochanym przez niego stadionie. Koledzy z drużyny zaczęli po nim skakać, wspólnie celebrowali ten moment, tę chwilę. Mason pobiegł w kierunku trybun, by być bliżej kibiców. Czułam jego radość. Zachłysnęłam się powietrzem, kiedy utworzył z palców serduszko. Zamrugałam szybko powiekami, ale pierwsze łzy zdążyły wydostać się z moich oczu. Pamiętał o tym, co obiecał mi kiedyś, czy zadedykował tego gola komuś innemu? Wróciłam pamięcią do naszej rozmowy, w której przekonywał mnie, że właśnie tak będzie celebrował swoją pierwszą bramkę w pierwszej drużynie, specjalnie dla mnie, bym wiedziała, że będzie mnie kochał do końca świata. Odruchowo dotknęłam pierścionków, które zdobiły mój palec i otarłam policzki z łez. Mason… Oglądanie kolejnych minut meczu było dla mnie ciężkie. Cały czas wpatrywałam się jedynie w niego i rozpamiętywałam spędzone razem chwile. Wspominałam jego uśmiech zarezerwowany tylko dla mnie, wspominałam blask jego piwnych oczu, wspominałam urocze dołeczki w policzkach, ramiona, w których zawsze było dla mnie miejsce, dotyk dłoni, smak jego ust, pocałunki, drżenie i emocje towarzyszące nam, gdy zdecydowaliśmy się pójść o krok dalej… Czerwień pokryła moje policzki szybciej niż się tego spodziewałam. Odrzuciłam wspomnienia, gdy piłkarz Leicester City doprowadził do wyrównania. Zaklęłam pod nosem błagając o pozytywne rozstrzygnięcie spotkania. Niestety… Chelsea zremisowała przed własną publicznością, co spotkało się z zawodem niektórych. Trybuny pustoszały, zostałam ja i kilku innych kibiców, którzy oklaskiwali piłkarzy oraz trenera. W końcu zeszłam i ja rozglądając się po stadionie. Chwila, w której zobaczyłam ciemnoskórą dziewczynę rzucającą się Masonowi na szyję spowodowała, że w moje serce wbiło się stado igieł. Objął ją niezdarnie, a ona przylgnęła do niego jeszcze mocniej. Przez ułamek sekundy wydawało mi się, że Mason mnie zauważył. Odwróciłam się na pięcie pozwalając łzom płynąć. Przymknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Powieki są po to, żeby nie patrzeć jak odchodzisz na zawsze…

 Targały mną sprzeczne emocje. Radość po zdobyciu pierwszego gola dla Chelsea mieszała się z frustracją z powodu remisu. Przewaga, którą osiągnęliśmy nie dała oczekiwanego rezultatu. Schodziłem z murawy z podniesioną głową. Ostatni kibice oklaskiwali nas i trenera dziękując za widowisko. My robiliśmy to samo okazując wdzięczność za wsparcie. Przez chwilę wydawało mi się, że w tym zlepku kibiców zobaczyłem znajomą, drobną sylwetkę, ale nie dopuściłem do siebie tej myśli. Poczułem, jak ktoś rzuca mi się na szyję. Zdezorientowany odwzajemniłem uścisk. Chloe była moją dobrą koleżanką liczącą z mojej strony na coś więcej. Nie mogłem jej tego dać, ale moje tłumaczenia do niej nie docierały. Chciała mnie wspierać i być blisko, kiedy tylko mogła. Doceniałem jej obecność i zaangażowanie, ale… To nie było to. I nigdy nie będzie. Nie wiedziała o Lilianie, nie zdawała sobie sprawy z mojej przeszłości, a ja nie byłem skory, by wyjawić jej prawdę. Lili była tylko moja… Lili. Zamrugałem powiekami. Ona naprawdę tu była. Była na meczu, wspierała mnie swoją obecnością, kibicowała mi, była ubrana w moją koszulkę… Dostrzegając uwieszoną na mojej szyi dziewczynę szybko odwróciła wzrok i odeszła. Zakląłem i odsunąłem od siebie Chloe. Liliana pewnie pomyślała, że zadedykowany gol był przeznaczony Chloe. A to nie była prawda… Nasze rozmowy wryły mi się w pamięć, wspominałem je i doskonale wiedziałem, co chcę zrobić, gdy dojdzie do takiej chwili. Serce było dla Lili. Było i zawsze będzie… Będąc już w domu zastanawiałem się, co robić. Liliana próbowała się ze mną kontaktować, ale konsekwentnie odrzucałem wszystkie próby. Była zdeterminowana i za wszelką cenę chciała wytłumaczyć mi swoje postępowanie. Może powinienem się ugiąć i dać jej szansę? Jej widok, sam fakt, że była, że widziała na żywo mojego gola, dedykację poruszył mnie. Walcząc ze sobą chwyciłem za telefon i wysłałem jej wiadomość. Opadłem na łóżko chowając twarz w poduszkach. Może… Może jeszcze mamy szansę…?

Dotknęłaś mojego serca, dotknęłaś mojej duszy.

Zmieniłaś moje życie i wszystkie moje cele.

A miłość jest ślepa i wiedziałem to, gdy

moje serce było zaślepione przez Ciebie.

Całowałem Twoje usta i dotykałem Twego policzka

Dzieliłem z Tobą sny, dzieliłem z Tobą łóżko

Znam Cię dobrze, znam Twój zapach.

Uzależniłem się od Ciebie...

***

Witam! 

Chelsea w końcu wygrała ligowy mecz u siebie ^^ A już w środę kolejne spotkanie w Lidze Mistrzów <3 

(Tak jeszcze nawiązując do poprzedniego rozdziału ;)) <3)

Pozdrawiam ;*

*James Blunt - Goodbye My Lover