Szósty

Londyn, Stamford Bridge, 17.09.2019 r.

 These are the champions… Nucąc pod nosem powodujący ciarki na całym ciele hymn Ligi Mistrzów siedziałam pośrodku kibiców Chelsea gotowa, by wspierać całą drużynę i przede wszystkim Masona w jego debiutanckim występie. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, ile to dla niego znaczy… Odkąd zaczęliśmy się spotykać mówił mi, że z każdym dniem dąży do perfekcji, aby pewnego dnia stanąć na murawie wraz z kolegami i wysłuchać najpiękniejszej melodii na świecie. Jego marzenie wraz z pierwszym gwizdkiem sędziego właśnie doczekało się spełnienia. Usiadłam na swoim miejscu ubrana w koszulkę z numerem dziewiętnaście i skupiłam uwagę na przebiegu gry. Koncentrowałam się na spotkaniu nie myśląc o tym, że od czasu naszego zbliżenia nie mieliśmy okazji porozmawiać o tym, co między nami zaszło. Mason był zajęty treningami, a ja dopinaniem ostatnich guzików na uczelni. Miałam nadzieję, że uda nam się to nadrobić przy pierwszej okazji. Początek meczu zdecydowanie nie spełnił oczekiwań kibiców obydwu drużyn. Chelsea oraz jej przeciwnicy z Valencii nie tworzyli klarownych okazji i marnowali najprostsze strzały. Rozglądnęłam się po stadionie obserwując reakcję sympatyków Niebieskich. Dopingowali piłkarzy głośnymi śpiewami i okrzykami, co przyjęłam lekkim uśmiechem. Dołączyłam się do nich czując, że tracę dech w płucach. Poddałam się fali radosnej atmosfery, która w szesnastej minucie rozpadła się jak domek z kart. Mason padł na murawę zwijając się z bólu. Zamarłam z przerażenia i zasłoniłam usta dłońmi. W oczach pojawiły się irytujące łzy, ale szybko je odgoniłam, aby nie zasłoniły mi widoku na zaistniałą sytuację. Jego twarz wykrzywiona wyrazem bólu kuła mnie w serce, a ja nic nie mogłam zrobić… Zawodnik, który sfaulował Masona otrzymał żółtą kartkę, jednak ja sądziłam, że to zdecydowanie za mało. Jego wślizg w kostkę chłopaka, którego kochałam ponad wszystko był zbyt brutalny. Odetchnęłam z ulgą, gdy Mason podniósł się z murawy i był gotowy do kontynuacji gry. Jednak… Po upływie paru minut stało się jasne, że nie będzie mógł dokończyć tego spotkania. Ból w kostce dawał o sobie znać. Z pomocą lekarzy zszedł z boiska. Został nagrodzony gromkimi brawami, ja patrzyłam na niego i mogłam jedynie modlić się o to, żeby kontuzja nie okazała się poważna. Nie teraz, nie na początku sezonu… Cierpiał i ja również cierpiałam. Miałam ochotę do niego podbiec, zająć się nim, lecz wiedziałam, że nie mam do tego prawa. Przynajmniej nie w tej chwili… Dalsza część oglądania meczu upłynęła mi na zamartwianiu się o Masona. Ostatecznie jego drużyna przegrała pierwszy mecz w Lidze Mistrzów, ale w tym momencie miałam to gdzieś. Najważniejszy był Mason i jego zdrowie…

Londyn, 18.09.2019 r.

 Po otrzymaniu wiadomości od piłkarza udałam się prosto pod wskazany adres. Okazały apartamentowiec z widokiem na Tamizę i Tower Bridge budził zachwyt i trochę onieśmielał mnie swoim przepychem. Jadąc przeszkloną windą na dwunaste piętro serce tłukło mi się o żebra. Zamknęłam oczy i zaczęłam myśleć o przyjemnych rzeczach. Wysiadając odetchnęłam głęboko i uspokoiłam urywany oddech. Drzwi od mieszkania Masona były już otwarte, więc pewnie przekroczyłam próg.

– Jestem w sypialni! – dobiegł mnie krzyk. – Drugie drzwi na lewo! – Poinstruował mnie. Udałam się we wskazane miejsce zaciekawiona rozglądając się po przestronnym i nowocześnie urządzonym mieszkaniu.

– Cześć – przywitałam się wchodząc do środka. Mason leżał na łóżku. Bez koszulki. Speszona odwróciłam wzrok niepewnie podchodząc bliżej.

– Cześć – odparł uśmiechając się szeroko. – Nie musisz się mnie wstydzić po tym jak ostatnio… – Zaczął mrugając do mnie. Poklepał miejsce obok siebie, zachęcając bym usiadła. Tak też zrobiłam.

– Jak się czujesz? – spytałam patrząc na jego kostkę. Była trochę opuchnięta.

– Wszystko jest w porządku, nie martw się – zapewnił. – Miałem dziś robione badania, nie wykazały uszkodzonych więzadeł w kostce, więc już jutro będę mógł powrócić do treningów – Wyjaśnił. Kamień spadł mi z serca!

– Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło! Wczoraj byłam przerażona, bałam się o ciebie…

– Byłaś na meczu? – zainteresował się.

– Oczywiście, że tak! Mason… Nie sądzisz, że powinniśmy porozmawiać?

– Przecież rozmawiamy – rzucił lekko.

– Ale o tym… Co zaszło między nami w łazience. Żałujesz tego? – zapytałam skubiąc nitkę swetra.

– Nie, nie żałuję. Liliana, nie żałuję żadnej chwili spędzonej z tobą. Obydwoje tego chcieliśmy, wiedzieliśmy, co robimy… Pragnąłem cię w równym stopniu, co ty mnie…

– Ja też nie żałuję, ale co dalej z nami? Czy to coś zmienia…?

– Liliana… Kocham cię, wiesz o tym. Potrzebowałem trochę czasu, ale moje uczucia do ciebie nie zmieniły się. Wybaczyłem ci już dawno temu… Chciałabyś… Chciałabyś spróbować jeszcze raz? – zadał pytanie przygryzając wargę.

– Ja… Mason… Tak! Czyli… Chcesz mnie z powrotem?

– Nigdy nie chciałem innej – wyznał przyciągając mnie do siebie. Zatonęłam w jego męskim uścisku delektując się tą bliskością, nim…

– Kocham cię – szepnęłam. – I jeszcze raz za wszystko cię przepraszam.

– Cii… – przyłożył mi palec do ust. – Nie wracajmy do przeszłości, dobrze? Skupmy się na teraźniejszości i na wspólnej budowie przyszłości, zgoda?

Pokiwałam głową, po czym oparłam ją o jego ramię. Mason gładził moje włosy. Pogrążyliśmy się w rozmowie, uzgadniając, że za jakiś czas powiadomimy nasze rodziny o tym, co dzieje się między nami. Nie mieli pojęcia, że odnowiliśmy kontakt, że próbujemy na nowo odnaleźć się w tym zgiełku i poplątaniu. – Declan wie o wszystkim – Oznajmił w pewnym momencie.

– Domyślałam się tego – zaśmiałam się. – Jest twoim najlepszym przyjacielem, miał być twoim świadkiem… To zrozumiałe. Jak zareagował?

– Na początku nie chciał w to uwierzyć, ale koniec końców stwierdził, że moje szczęście jest dla niego najważniejsze. Chciałby się z tobą zobaczyć, kiedyś…

– To żaden problem – zapewniłam. – Ale uporajmy się najpierw z naszymi rodzicami… Tak chyba będzie najlepiej.

– Masz rację – zgodził się ze mną. – Wiesz… – Zaczął złączając nasze dłonie. Uśmiechnęłam się na ten czuły gest. – To mieszkanie… Kupiłem je wtedy. Miało być nasze, mieliśmy zamieszkać tutaj po ślubie – Oznajmił cicho. Spojrzałam na niego zaszokowana, nie zdolna do wypowiedzenia choćby słowa.

– Mason…

– Nie musisz nic mówić… Ale gdybyś się zdecydowała… Moglibyśmy to mieszkanie uczynić naszym.

Kiwnęłam głową. Spojrzeliśmy na siebie, a nasze usta zaczęły się do siebie zbliżać. Pocałunek był inny od tego, którym obdarzyliśmy się kilka dni temu. Był powolny, czuły, wyrażający tęsknotę i miłość.

– Mam nadzieję, że nam się uda, że z mieszkania razem wyjdzie coś dobrego – powiedziałam.

– Tylko nie dzieci, przynajmniej na razie – zażartował. Zamarłam w jednej chwili. Krzyknęłam kryjąc twarz w dłoniach. Mason spojrzał na mnie przerażony. – Co się stało? – Niepokój w jego głosie był namacalny.

– Mason! Ja… Przecież my… Ja nie biorę żadnych tabletek! Poza tobą nie było nikogo innego, a ty… Nie miałeś prezerwatywy, a skończyłeś… – wyszeptałam wystraszona. Piłkarz był zaszokowany, jakby dopiero teraz dotarła do niego powaga sytuacji.

– Liliana… Nie możemy panikować, wszystko będzie dobrze, zobaczysz – obiecał mi całując mnie w czoło. Przylgnęłam do niego jeszcze mocniej. – Jeśli to prawda, to damy radę, jeśli nie, mamy przed sobą całe życie. I chcę ci powiedzieć, że… Poza tobą również nie było żadnej innej – Przyznał. Pociągnęłam nosem wdychając jego zapach. Zapach szczęścia, zapach miłości, zapach Masona… Miał rację. Nie mogliśmy się bać. Będziemy trwać w tym razem, bez względu na to, co zaplanuje los, co przyniosą nadchodzące dni…

Spójrz mi w oczy, a zobaczysz,

Ile dla mnie znaczysz

Zajrzyj do swojego serca i duszy

A gdy mnie tam znajdziesz, nie szukaj więcej…

***

Witam!

Na razie się układa ^^ :D 

(Ja miałam zawał)

Pozdrawiam ;* 

*Bryan Adams - Everything I Do