Dziewiąty

Londyn, 25.09.2019 r.

 Już od ponad tygodnia byłam dumną studentką Imperial College London. Wydział medycyny był ogromny, zdumiewał, zachwycał i wzbudzał podziw. Był usytuowany w South Kensington, a jego najbliższymi sąsiadami były popularne muzea. Byłam szczęściarą, że mogłam się tutaj znaleźć. Brałam czynny udział w zajęciach, w skupieniu wysłuchiwałam wykładów. Nauka była moim sposobem na bijącą ze wszystkich stron nudę. Otaczali mnie roześmiani ludzie. Niektórzy spijające każde słowo prowadzącego, inni nie potrafiący znaleźć odpowiedzi, co tak naprawdę tutaj robią. Ja byłam odludkiem, stroniłam od towarzystwa innych ludzi, nie umiałam nawiązać kontaktu z rówieśnikami. Odpowiadałam na ich uśmiechy, czasami wymieniłam się z kimś opinią na dany temat, ale skupiałam się na sobie. Zawsze tak było. Momentami mnie to przerażało, bałam się, że ambicja mnie pożre, a potem wypluje obdartą ze wszystkich struktur. Wbiłam wzrok w prezentację i skupiłam na niej całą uwagę. Skrupulatnie zapisywałam każde zdanie, ważniejsze podkreślałam kolorowymi długopisami. W przeciągu mojego dwuletniego związku z Masonem na każde urodziny, na każde święta oraz inne mniejsze okazje dostawałam od niego paczkę tych niezbędnych do życia, przynajmniej mojego, przedmiotów. Starał się, wybierał te, których jeszcze nie posiadałam w swojej bogatej kolekcji i żartował ze mnie na każdym kroku. Na moment uciekłam wzrokiem w bok, by sprawdzić skład Chelsea na dzisiejszy mecz. Chciałam na nim być, aby go wspierać i dodać otuchy. Spostrzegłam jednak, że nie ma go w wyjściowej jedenastce. Miał rację, trener chciał dać pograć innym chłopakom. Uśmiechnęłam się szeroko na widok mojej tapety, po czym schowałam telefon do torebki. Wykład trwał w najlepsze. Sekundy zmieniały się w minuty, minuty w godziny. Spojrzałam za okno i zasłoniłam usta dłonią, aby stłumić ziewnięcie. Kubek z kawą na wynos był już pusty. Jęknęłam z frustracji i wyrzuciłam go do kosza. Niedługo później prowadzący skończył ostatnie tego dnia zajęcia. Wygramoliłam się z zajmowanego miejsca, schowałam notatki i szczelnie opatuliłam się kardiganem. Pożegnałam się życząc wszystkim udanego wieczoru i skierowałam się do wyjścia. Nie spieszyłam się do mieszkania, do końca meczu pozostała jeszcze jedna połowa. Chelsea wygrywała w trzeciej rundzie Pucharu Ligi Angielskiej, a Mason siedział na ławce. Przed wyjściem na uczelnię rodzice dostarczyli mi trochę rzeczy, abym powoli mogła urządzić się w naszym gniazdku. Mieszkaniu. Moim i Masona. Miałam ochotę śpiewać i tańczyć z radości! Mason i ja. Czy mogło istnieć lepsze szczęście?

 Po meczu zakończonym imponującą przewagą wszedłem na murawę, aby wspólnie z kolegami i trenerem podziękować kibicom za przybycie oraz głośny doping. Te chwile nas jednoczyły, stanowiły ważny element całej tej układanki. Tworzyliśmy zespół, w którym doświadczenie mieszało się z młodością i to sprawiało, że z każdym meczem się poprawialiśmy, dążyliśmy do strzelania bramek, do zwycięstw. Wciąż się uczyliśmy, poznawaliśmy siebie, odczytywaliśmy grę. Ta współpraca przynosiła oczekiwane efekty. Po dość słabym początku spadła na nas krytyka, ale odpowiedzieliśmy na nią w najlepszy sposób. Westchnąłem poirytowany, kiedy w tłumie kibiców zmierzających do wyjścia ujrzałem Chloe ubraną w moją koszulkę. Nie mogłem odbierać jej tego prawa, jednak poczułem złość. Koszulka z moim nazwiskiem, z moim numerem była zarezerwowana dla Liliany. Dziewczyna dostrzegła mój wzrok i pomachała mi. Niezdarnie odwzajemniłem ten gest odwracając głowę w drugą stronę.

– Hej, Mason! – obok mnie pojawił się Tammy. – Czy to ta dziewczyna, która całkiem niedawno oznaczyła cię na zdjęciu powodującym mnóstwo spekulacji? – Wyszczerzył swoje białe zęby.

– Niestety – potwierdziłem kierując się do szatni. Przyjaciel ruszył za mną.

– Dlaczego niestety? – dopytał. – Jest nachalna? Naprzykrza ci się?

– Można tak powiedzieć – odparłem. – Muszę ci coś wyznać, zresztą nie tylko tobie – Przeczesałem dłonią włosy.

– Wiem, że godzina nie należy do wczesnych, ale możesz do mnie wpaść… Fikayo i Reece wprosili się sami – parsknął.

– A może… – zacząłem. – Wy przyszlibyście do mnie? – Zaproponowałem, kiedy zostałem sam na sam z całą trójką.

– Mason, o co chodzi? Co chciałeś nam powiedzieć? – spytał Tammy sznurując buta.

– Chodzi o Lilianę – wykrztusiłem. Spojrzeli na mnie zdziwieni. Tylko oni i mój najlepszy przyjaciel Declan znali naszą historię. Kibicowali nam, byli obecni na naszym niedoszłym ślubie, pocieszali mnie, gdy wszystko się posypało. – My… Wróciliśmy do siebie – Przyznałem oczekując ich reakcji.

– Do Liliany? Do Liliany, która miała zostać twoją żoną, i która zostawiła cię przed ołtarzem? – upewnił się Reece kręcąc głową. – Jak, kiedy? Co się z nią działo?

– I dlaczego nie mówiłeś nic wcześniej? – wtrącił Tammy.

Wziąłem głęboki oddech i wyjaśniłem im wszystko. Gdy skończyłem byli zaszokowani. Na początku nic nie mówili, co spowodowało mój niepokój. Nie dziwiłem się im, jednak nie zniósłbym niezrozumienia. Nie od nich.

– Zbierajmy się, trzeba się z nią przywitać – rzucił Fikayo. – Jesteśmy z tobą, Mason. Nie tylko na boisku. To wasze życie, wasza decyzja. Skoro tak zdecydowaliście, to pozostaje nam to uszanować i trzymać kciuki, aby tym razem się udało. Wciąż czuję smak tego niedoszłego weselnego alkoholu!

Zaśmiałem się głośno i odetchnąłem z ulgą. Rozeszliśmy się do swoich samochodów. W międzyczasie zadzwoniłem do Liliany i poinformowałem ją o niespodziewanych gościach. Miałem nadzieję, że nie będzie miała mi tego za złe. Nie miała. Obiecała przygotować jakieś przekąski i nastawić się psychicznie na kolejne spotkanie z przeszłością. Posłałem jej całusa i wjechałem na zatłoczoną ulicę. Musiało się udać, innej opcji nawet nie rozważałem.

 Liliana przywitała nas ciepłym, niepewnym uśmiechem i spiętą postawą ciała. Objąłem ją mocno, aby uspokoić jej skołatane nerwy. Kiedy się rozluźniła weszliśmy do salonu, w którym chłopaki już zajęli wygodne miejsca przed telewizorem.

– Cześć jeszcze raz – powiedziała cicho blondynka. – Nie wiem, jak mam z wami rozmawiać, ale chociaż nie będę uciekać od was wzrokiem – Parsknęła urywanym śmiechem.

– Nie zjemy cię – oznajmił Tammy sięgając po miskę z chipsami. Wzniosłem oczy ku niebu. – To rola Masona – Puścił mi oczko. Liliana oblała się rumieńcem.

– Myślałam, że spotkanie z naszymi rodzicami będzie ciężkie, ale to chyba przebije je na głowę – zażartowała.

– Nie wtrącamy się w wasze życie – zapewnił Reece. – Skoro jesteście ze sobą szczęśliwi to to jest najważniejsze!

– Dokładnie – przytaknął Fikayo. – Nie ma sensu rozdrapywać ran z przeszłości, prawda?

– Prawda – odpowiedziałem. – Co robimy? – Zapytałem sięgając po moje ulubione żelki Haribo.

– Fifa? – podsunął Tammy. Entuzjastycznie kiwnęliśmy głowami, a Liliana jęknęła pod nosem. Odpaliłem grę zachęcając blondynkę, by usiadła obok.

– Chcesz spróbować? – spytałem uprzejmie wiedząc jak fatalnie radziła sobie w przeszłości. Jej zacięta mina posłużyła mi za odpowiedź. Przekazałem jej pałeczkę wgryzając się w słodki przysmak. Grała moją postacią, ale wychodziło jej to katastrofalnie. Chłopaki przekrzykiwali się wzajemnie, dodając jej otuchy. Kiedy strzeliła samobójczego gola zaklęła pod nosem. – Moja ambitna, mała dziewczynka – Założyłem jej kosmyk włosów za ucho.

– Nie gram w to – oznajmiła zakładając ręce na piersi. Zanieśliśmy się głośnym śmiechem kontynuując grę. Po początkowej napiętej atmosferze nie pozostał żaden ślad. Rozmawialiśmy szczerze, nie poruszając nieprzyjemnych tematów. Było to po prostu zbędne. Korzystając z przerwy kątem oka zerknąłem na media społecznościowe. Zmełłem w ustach przekleństwo. – Co się stało? – Spytała widząc moją zaciętą minę. Pokazałem jej wstawione przez Chloe zdjęcie.

– Och – mruknęła jedynie zaciskając pięści. Moja zazdrośnica!

– Chodź tutaj – przygarnąłem ją do siebie. Całując ją w policzek wykonałem fotografię i opatrzyłem ją podpisem Moje wszystko ;*. Umieściłem zdjęcie na swoim profilu na Instagramie.

– Jesteś tego pewny? – szepnęła bawiąc się swoimi dłońmi.

– Jak niczego innego – odpowiedziałem. Koledzy starli z policzków niewidzialne łzy. Niedługo później zebrali się do wyjścia życząc nam udanego wieczoru. Pomogłem Lilianie sprzątać, za co zostałem nagrodzony gorącym pocałunkiem. Leżąc w swoich objęciach czule głaskałem ją po odsłoniętym ramieniu. Miałem ją, z jej wszystkimi zaletami i wadami. Mogłem zasypiać i budzić się u jej boku. Miałem kogoś, kogo mogłem całować do woli, z kogo mogłem robić sobie żarty. Liliana była moim wszystkim.

– Mase… – wyszeptała drżąc z powodu mojego dotyku. – Wiesz… Kiedy po raz pierwszy spojrzałam w twoje piwne oczy, to już wiedziałam. Zdawałam sobie sprawę z tego, że nieważne dokąd zawędruję, nieważne ilu ludzi spotkam… Wiedziałam, że już zawsze, pośród tłumu, pośród panującego zgiełku i roztargnienia… Będę szukać ciebie – Powiedziała cicho. Przytuliłem ją mocniej.

– Kocham cię – wyznałem całując ją w czoło.

– Ja ciebie też kocham – wymamrotała sennie zasypiając w moich ramionach. Była moja. Ja byłem jej. I nic nie było w stanie tego zmienić…

Kiedy mężczyzna kocha kobietę

poświęci dla niej wszystko,

próbując dać jej to czego oczekuje.

Potrafiłby zrezygnować z wygód

i spać w deszczu,

jeżeli ona powie, że to droga,

którą powinien iść.

***

Witam! 

Wiecie, że początkowo miało tu być dziesięć rozdziałów? Nie wiem, jak w ogóle mogłam pomyśleć o tak krótkiej historii 😂

(Tammy ^^) 

(Reece ^^)

(Fikayo ^^)

Pozdrawiam ;* 

*Michael Bolton - When A Man Loves A Woman