Ósmy

Londyn, 24.09.2019 r.

 Siedziałem jak na szpilkach czekając na pojawienie się Liliany i jej rodziców. Moi patrzyli na mnie marszcząc czoła, ale nie odezwali się ani słowem. Wymieniali między sobą zdziwione spojrzenia i nie dziwiłem się im, ale sam, bez niej, nie mogłem im nic wyznać. Musieliśmy to zrobić razem. Słysząc dźwięk dzwonka poderwałem się z barowego stołka i poszedłem otworzyć drzwi.

– Mason? – spytała mama Liliany. Jej mina, podobnie jak mężczyzny stojącego obok niej wyrażała całkowite zdezorientowanie. – Jak… Co?

– Proszę wejść – zaprosiłem ich do środka. Niepewnie przekroczyli próg rozglądając się po przestronnym wnętrzu. Niezdarnie objąłem Lilianę dodając jej tym gestem trochę otuchy. Przeszliśmy do salonu, w którym atmosfera była tak gęsta, że bez żadnego problemu dałoby radę pokroić ją nożem. – Napiją się państwo czegoś? – Zaproponowałem.

– Poproszę kawę – odezwał się tata Liliany puszczając mi oczko. Pierwszy ciężar spadł mi z serca. Popatrzyłem na pozostałych, którzy również poprosili o życiodajną ciecz. Wycofałem się do kuchni zyskując kilka cennych chwil.

– Pomogę ci! – zaoferowała Liliana wyciągając filiżanki z górnej szafki. – Mason… Jestem przerażona – Wyznała przesypując cukier.

– Będzie dobrze – pocałowałem ją w czubek głowy. Kiwnęła głową. Wspólnymi siłami zanieśliśmy parujące filiżanki, cukier oraz mleczko, i ustawiliśmy je na szklanym stoliku. Złączyłem dłoń Liliany ze swoją i wziąłem głęboki wdech. – Ja i Liliana… – Zacząłem, a ona wsparła mnie mocnym uściskiem. – Jesteśmy razem… Wróciliśmy do siebie – Powiedziałem czekając na reakcję naszych rodziców.

– Wróciliście do siebie…? Ale jak to? – moja mama była skonsternowana. Upiła łyk kawy szukając wsparcia w rodzicielce Liliany.

Usiedliśmy na kanapie. Chciałem im wszystko wyjaśnić i powiedzieć, co stoi za naszą decyzją, ale moja blondynka mnie uprzedziła. Pogłaskałem jej rękę przekazując jej tym gestem, że jestem z nią.

– Najpierw muszę państwu wyjaśnić, dlaczego zostawiłam Masona przed ołtarzem… – urwała, by zaczerpnąć powietrza. Kiedy odzyskała nad sobą panowanie, zaczęła mówić. O panice, o szansie, którą otrzymała od losu. Mówiła o studiach na Harvardzie, o życiu w Stanach. Mówiła, że nigdy nie przestała mnie kochać, i gdy tylko powróciła do Londynu zaczęła się starać o spotkanie ze mną. Mówiła o wspieraniu mnie na meczach, wyjawiła, że odnowiliśmy ze sobą kontakt i postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Bo się kochamy. Bo chcemy iść przez życie razem. Że podjęliśmy decyzję. Że chcemy przy niej trwać, poznać siebie na nowo. Że chcemy ze sobą zamieszkać. Kiedy skończyła spojrzała na mnie, czekając na mój ruch.

– To wszystko prawda – potwierdziłem skupiając na sobie uwagę rodziców. – Wiemy, że z pewnością jesteście w szoku, ale mamy nadzieję, że uszanujecie nasze zdanie.

– Szok to zbyt małe słowo – odezwała się mama Liliany. – Jeśli jednak jesteście pewni tej decyzji, to pozostaje nam ją zaakceptować. Mason… Jeśli byłeś w stanie wybaczyć mojej córce to, że zostawiła cię w dniu waszego ślubu, to jestem przekonana, że dacie sobie radę – Oznajmiła.

– Wierzymy, że wiecie, co robicie… Wspólne mieszkanie to poważna sprawa, a wy wciąż jesteście bardzo młodzi. Już raz myśleliście, że zdołacie pokonać wszelkie przeszkody, a wiemy jak to się skończyło… – mama omiotła nas spojrzeniem. – Jednak jesteście już dorośli i macie prawo do własnego życia, do własnych błędów. Pamiętajcie tylko o tym, z czym to się wiąże. Bądźcie odpowiedzialni, nie spieszcie się z niczym… Macie całe życie, skoro jesteście przekonani, że tym razem się uda – Zakończyła. Nasi ojcowie nie wtrącali się w słowa pań domu. Ich uśmiechy, spojrzenia wlewające nadzieję w serca wyrażały wszystko. Chcieli naszego szczęścia. I to w tym całym zamieszaniu, w całym tym zgiełku było najważniejsze.

– Dziękujemy – powiedziałem za nas oboje oddychając z ulgą. – Nie chcemy marnować czasu na niepotrzebne urazy i żale… Widocznie tak miało być, widocznie życie przygotowało dla nas taki, a nie inny scenariusz. Wyciągnęliśmy wnioski z tej lekcji…

– Wstyd mi za to, co zrobiłam Masonowi… Wiem, że będzie się to za mną ciągnąć do końca, ale liczę na to, że dacie mi państwo drugą szansę…

– Najważniejsze, że dał ci ją Mason – tata mrugnął do mnie posyłając w stronę Liliany wesołe spojrzenie. – Będziemy się już zbierać, bo wy chyba macie do obgadania sprawy związane ze wspólnym mieszkaniem – Poklepał mnie po ramieniu zmierzając w stronę korytarza. Niedługo później zostaliśmy sami. Przygarnąłem do siebie dziewczynę i zamknąłem ją w mocnym uścisku.

– Widzisz, nie było tak źle – powiedziałem całując ją w nos. Zaśmiała się cicho gładząc moje napięte plecy.

– Na pewno lepiej niż się spodziewaliśmy – przyznała. – Naprawdę razem zamieszkamy?

– Naprawdę – potwierdziłem. W końcu było tak, jak powinno być od samego początku.

Londyn, 25.09.2019 r.

 Patrząc na śpiącego Masona nie mogłam uwierzyć we własne szczęście. Był moją definicją wszystkiego, był moim ideałem wraz ze swoimi wadami i zaletami. Królował w moich myślach, w moim sercu, w moim życiu. Dwuletnia rozłąka tylko umocniła moje uczucia do jego osoby. Oddychał miarowo uśmiechając się przez sen. Jego zmierzwione włosy i lekko rozchylone usta jedynie dodawały mu uroku. Wierzyłam w nas, wierzyłam w naszą miłość całą sobą. Mason miał rację. Życie dało nam lekcję, z której wyciągnęliśmy odpowiednie wnioski. Wiedzieliśmy, czego mamy unikać, wiedzieliśmy również, do czego mamy dążyć, aby umocnić łączącą nas relację. Mason był tym wymarzonym, był tym wyśnionym, był tym jedynym. Przebywając w Stanach nawet nie spojrzałam na innego mężczyznę. Pochłonięta nauką nie zwracałam uwagi na płeć przeciwną oraz na liczne imprezy. Skupiłam ją na wkuwaniu nowego materiału oraz wspominaniu wspólnie spędzonych chwil. Nauka dawała mi pewnego rodzaju ukojenie, którego łaknęłam, gdy nie radziłam sobie z samotnością. Musiałam jednak zacisnąć zęby i dążyć do perfekcji. Musiałam zmierzyć się z losem, który sama sobie wybrałam. Mason… Ciągle był obecny we mnie, zawsze będzie, bo na tym etapie swojego życia już wiedziałam, że nikogo nie dałabym rady pokochać tak jak jego. Rozpalał we mnie uczucia, o których istnieniu wcześniej nie miałam pojęcia. Głębia jego oczu pochłonęła mnie całą i chciałam się w niej zatracić już na wieczność. Nie mogąc się powstrzymać dotknęłam opuszką palca jego usta. Westchnął otwierając oczy.

– Zamawiam takie poranki codziennie – wymruczał przeciągając się leniwie i ukazując mi swój wyrzeźbiony tors.

– Już niedługo – szepnęłam muskając jego mięśnie. Zadrżał pod wpływem mojego dotyku, którego wciąż uczyliśmy się na nowo.

– Nie będzie cię dziś na meczu, prawda? – zapytał uroczo ziewając.

– Niestety nie – odpowiedziałam zagryzając wargę. – Bardzo bym chciała, ale mam wykłady do późna i nie zdążę…

– Wiem o tym, kochanie – pogłaskał z czułością mój policzek. – Sezon dopiero się zaczął, jeszcze nie raz, nie dwa, będziesz mogła mnie wspierać. Zresztą, wydaje mi się, że dzisiejsze spotkanie obejrzę z ławki. Trener pewnie da pograć innym chłopakom, żeby nabrali doświadczenia…

– Brzmisz jak jakiś staruszek – parsknęłam śmiechem wychodząc z łóżka.

– Takie widoki również zamawiam każdego poranka! – powiedział rozmarzonym głosem. Obciągnęłam w dół jego koszulkę rzucając w niego poduszką. – Auć!

– Jesteś niemożliwy – prychnęłam. – Co jemy na śniadanie?

– Naleśniki! – klasnął w dłonie jak mały chłopczyk, po czym wyskoczył z łóżka. – Kocham cię, Liliana.

– Ja ciebie też kocham, Mason… Teraz i…

– Na zawsze – dokończył. – Kiedy cię nie było… Byłem szczęśliwy, ale nie tak jak teraz. Wraz z tobą to szczęście wróciło, całe i prawdziwe.

Wspięłam się na palce i zarzuciłam mu ręce na szyję.

– Dobrze jest być tu z tobą, Mason – wyznałam. – Moje szczęście ma twój zapach – Powiedziałam pewnie złączając nasze usta w delikatnym pocałunku. Ja i on. Ja i on razem. Nie istniał lepszy uśmiech losu.

Jak długo będę Cię kochać?

Tak długo jak nad Tobą będą gwiazdy.

I dłużej, jeśli mogę…

Jak długo będę Cię potrzebować?

Tak długo jak pory roku będą musiały

postępować zgodnie ze swoim planem...

***

Witam! 

Aż nie mam serca, by coś tutaj popsuć 😂 Ale za łatwo być nie może! ^^ 

Pozdrawiam ;* 

*Ellie Goulding - How Long Will I Love You