Jedenasty

Londyn, 19.10.2019 r.

 Po zwycięskim meczu z Newcastle nerwowo przebierałam nogami i czekałam na Masona. Miał dla mnie niespodziankę, ale nie chciał mi nic powiedzieć. Igrał ze mną, bowiem doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że cierpliwość nie jest moją mocną stroną. Schowałam ręce do kieszeni kurtki i wtuliłam się w ciepły szalik. Jak na końcówkę października pogoda dopisywała. Czasami zdarzały się dni takie jak ten; było zimno, pochmurno, a szare niebo zwiastowało ulewę. Zdmuchnęłam z twarzy zabłąkany kosmyk włosów marząc o rozgrzewającej owocowej herbacie. Mieszkaliśmy razem niecały miesiąc, ciągle się docieraliśmy i na nowo uczyliśmy się swoich nawyków i przyzwyczajeń. Sprzeczaliśmy się o nieistotne błahostki, często mieliśmy odmienne zdanie na dany temat, ale potrafiliśmy iść na kompromis w danej sytuacji. Mi przeszkadzały niepoukładane sportowe buty, Masona ogarniała irytacja na widok moich obszernych notatek. Ja miałam dość sprzątania nieodniesionych w porę do zlewu kubków, Masonowi cierpła skóra, gdy widział poustawiane w każdym kącie zapachowe świeczki. Ale to właśnie byliśmy my, składaliśmy się z tych poszczególnych elementów, budowaliśmy z nich całość, aby się uzupełniać, a nie rozdzielać na drobne. Odetchnęłam z ulgą, kiedy na horyzoncie pojawiła się jego sylwetka.

– Zabieram cię do restauracji! – oznajmił z dumą otwierając przede mną drzwi od strony pasażera. Zgrabnie wskoczyłam do samochodu zastanawiając się, czy przegapiłam jakąś rocznicę. Nie, to zdecydowanie nie wchodziło w grę. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu? – Zapytał włączając się do ulicznego ruchu.

– Dlaczego miałabym mieć? – zaśmiałam się patrząc przez szybę. Londyn tętnił życiem w każdej godzinie. Okoliczne kawiarnie pękały w szwach, ludzie mijali się na chodnikach, zatrzymywali się na pasach, aby nie spowodować niepotrzebnych wypadków.

– To dobrze – uśmiechnął się szeroko. Po trzydziestu minutach przyjemnej jazdy zatrzymał się pod Alyn Williams at the Westbury. – W środku czeka na ciebie obiecana niespodzianka – Wyznał z nieskrywaną radością. Zdziwiona zmarszczyłam brwi, ale nic nie powiedziałam. Mason prowadził mnie do stolika, a ja z zachwytem rozglądałam się po przepięknym i bogatym wnętrzu.

– Zawsze wiesz, gdzie mnie zabrać! – oznajmiłam oczarowana.

– Znam cię jak własną kieszeń – dumnie wypiął pierś do przodu. Parsknęłam śmiechem zatrzymując się przed odpowiednim stolikiem. – Oto i niespodzianka! – Oznajmił. Zdziwiona kilkakrotnie zamrugałam powiekami.

– Declan! – pisnęłam. Najlepszy przyjaciel Masona wstał z ozdobnego krzesła i objął mnie na przywitanie. – Cieszę się, że cię widzę – Powiedziałam zgodnie z prawdą siadając na swoim miejscu.

– Ja również – przyznał. – Chciałem się z tobą zobaczyć już jakiś czas temu, ale mecze i zgrupowanie reprezentacji… Sama rozumiesz – Powiedział studiując kartę dań.

– Jak mało kto – zaśmiałam się. Posłałam w stronę Masona bezgłośne podziękowania. W odpowiedzi zawadiacko puścił mi oczko. – Declan… – Zaczęłam, gdy złożyliśmy zamówienie.

– Nie chcę słyszeć o przeszłości – przerwał mi momentalnie. – Mason wszystko mi wyjaśnił. Jestem jego najlepszym przyjacielem, miałem być jego świadkiem… Byłem na ciebie wściekły, byłem rozczarowany twoją postawą, ale… Było, minęło, prawda? Najważniejsze jest to, że odnaleźliście do siebie drogę i wspólnie nią kroczycie – Obwieścił. Kiwnęłam głową na znak zgody. Potężny kamień spadł mi z serca rozkruszając się w drobny pył. Odzyskałam zaufanie Masona oraz najbliższych mu osób. Byłam cholerną szczęściarą. Spędziliśmy uroczy wieczór wspominając dawne czasy. Co jakiś czas głośno śmialiśmy się z opowiadanych anegdotek i żartów. Byliśmy młodymi ludźmi, którzy najzwyczajniej na świecie cieszyli się swoim towarzystwem. Czy mogłam chcieć więcej? Mason z wiadomych przyczyn nie pił alkoholu, ale ja i Declan wypiliśmy po lampce wina wznosząc toast za nowe, lepsze chwile. Codzienne troski i zmartwienia zeszły na dalszy plan. Liczyło się tu i teraz. Łapałam te momenty, żyłam nimi, zapisywałam je w pamięci. Wiedziałam, że ten wieczór pozostanie w niej na zawsze…

Londyn, 27.10.2019 r.

 London Zoo było jednym z największych w stolicy Anglii oraz trzecim najstarszym zoologicznym ogrodem na świecie. Żyło w nim ponad sześćset pięćdziesiąt gatunków zwierząt, które podziwiałem wraz z Lilianą i Vivi. Obydwie były zachwycone i przystawały na każdym kroku, aby lepiej przyjrzeć się danemu zwierzęciu. Po wczorajszym wyjazdowym zwycięstwie chwila błogiego relaksu w towarzystwie ukochanej i jej siostry była strzałem w dziesiątkę. Obserwując rozpromienioną twarz Liliany skrycie dziękowałem za szansę, jaką otrzymaliśmy od losu. Życie obchodziło się z nami różnie, ale ostatecznie pokonaliśmy krętą drogę, która doprowadziła nas do siebie. Wspólne mieszkanie ukazywało nasze wady, ale również umacniało nas w przekonaniu, że podjęliśmy dobrą decyzję. Kłóciliśmy się, to jasne, ale wiedzieliśmy, kiedy zaprzestać, by nie dopuścić do nieprzyjemnych sytuacji. Liliana irytowała mnie, ja irytowałem ją. Liczyliśmy się z faktem, że nie zawsze będzie kolorowo i magicznie. Mieliśmy siebie, kochaliśmy się ponad wszystko, ale mieliśmy również własne potrzeby, ambicje oraz kariery stojące przed nami otworem. Ja rozwijałem się z każdym dniem, nabierałem nowych umiejętności, uczyłem się nowych zagrań, a Liliana wciąż poszerzała swoją medyczną wiedzę. Nie stawaliśmy sobie na przeszkodzie, byliśmy dla siebie wsparciem.

– Pójdziemy też do Penguin Beach? – spytała Vivi trzymając siostrę za rękę.

– Oczywiście, że tak – powiedziałem. – Doskonale pamiętam, że masz słabość do pingwinów – Zaśmiałem się. – Masz jeszcze tę maskotkę ode mnie? – Przyjrzałem się jej uważnie.

– Mam! Mały Mambo jest moim ulubionym pluszakiem! – odpowiedziała dumnie.

– A Happy Feet ulubionym filmem animowanym?

– Zawsze i na zawsze! – posłała mi uśmiech prując naprzód. Zaśmiałem się głośno spostrzegając minę Liliany.

– Wiem, że ty za nim nie przepadasz – parsknąłem.

– Tobie też by obrzydł po tylu razach! – przyjęła obronną postawę potykając się na prostej drodze. Z niedowierzaniem pokręciłem głową.

– Cóż… Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają – oznajmiłem nawiązując do jej umiejętności chodzenia. Spojrzała na mnie oburzona zatrzymując się przed wybiegiem z tygrysami sumatrzańskimi. – Twoja miłość do tych ssaków również!

– Jak można ich nie kochać? – zadała retoryczne pytanie podziwiając jedne z najurodziwszych zwierząt na świecie. Lubiłem jej zachwyt na prostymi rzeczami. Była sobą, nikogo nie udawała. Była moją Lilianą.

– Chodźmy już, pingwiny czekają! – ponagliła nas Vivi. Wzięliśmy ją za ręce maszerując do specjalnego miejsca przeznaczonego tylko dla nich. Panował niemiłosierny tłok, wszyscy się przepychali i rozpychali łokciami. Vivi zrobiła smutną minę. Przeczuwając, co może się wydarzyć wziąłem ją na barana, aby ułatwić jej widoczność. Zostawiła na moim policzku soczystego buziaka, po czym oniemiała patrzyła na wygłupiające się w basenie zwierzaki. To niedzielne popołudnie było pełne wrażeń i pozytywnych emocji. Te zwyczajne momenty składały się na górnolotne chwile.

Londyn, 31.10.2019 r.

 Nauka do ciężkiego kolokwium nie pozwoliła mi na uczestniczenie we wczorajszym, niestety przegranym meczu z Manchesterem United. Po tej porażce drużyna Masona odpadła z Pucharu Ligi Angielskiej już w 1/8 finału. Mason był przygnębiony, ale wiedział, że już za parę dni rozegrają kolejne wyjazdowe spotkanie w Premier League. Po drodze z wyczerpujących zajęć wstąpiłam do sklepu, aby kupić potrzebne na obiad składniki. Gałęzie drzew uginały się od porywistego wiatru, a z nieba zaczęły spadać pierwsze krople deszczu. Zaklęłam pod nosem orientując się, że nie wzięłam ze sobą parasola. Przyspieszyłam kroku, by zdążyć przed ulewą. Otaczający mnie ludzie robili to samo, spiesząc się i posyłając innym złe spojrzenia. Odetchnęłam z ulgą, kiedy znalazłam się w przestronnym foyer. Ciężko dysząc dotarłam do mieszkania, w którym jeszcze nie było Masona. Odstawiłam zakupy na blat walcząc o oddech. Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc, co się dzieje. Po kilku sekundach dziwny ból ustał. Zbagatelizowałam to uczucie i wyciągnęłam z siatki makaron oraz kurczaka. Podśpiewując wesołą melodię wzięłam się do roboty. Czas mijał szybko, nim się zorientowałam wszystko było już gotowe. Uśmiechnęłam się do swoich myśli chwytając za telefon. Chciałam napisać do Masona, ale oznaczenie mnie na jednym z plotkarskich profili skutecznie odwróciło moją uwagę. Zwabiona ciekawością kliknęłam pod wskazany adres. Zamurowana wpatrywałam się dwa zdjęcia. Jedno moje i Masona, które wrzucił na swoje konto, a drugie przedstawiające Chloe. W jego koszulce. Podczas wczorajszego meczu. Zacisnęłam pięści czując ogarniającą mnie furię. Zamieszczony artykuł wspominał o trójkącie miłosnym, a jego autorzy zastanawiali się, do której z nas należy serce Masona. Wściekła cisnęłam telefonem o stół.

– Liliana? Co się stało? – zaniepokojony chłopak pojawił się w kuchni. Pochłonięta bzdurami nie zarejestrowałam faktu, że wrócił do mieszkania.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi, że Chloe była wczoraj na meczu?! – wybuchłam.

– Ja… Nie chciałem cię denerwować. Skąd o tym wiesz? – spytał robiąc krok w moją stronę.

– Z portalu plotkarskiego! – odparowałam. – Nie chciałeś mnie denerwować? Wielkie dzięki za taką troskę!

– Liliana, o co ci chodzi do cholery? – wycedził. – Nie mogę jej niczego zabronić! Może mam załatwić sądowy zakaz zbliżania się do mnie? – Zironizował.

– Jesteś niemożliwy – parsknęłam. – Nie widzisz, że ona działa celowo? Pewnie sama poszła z tym do mediów!

– Nic na to nie poradzę – obojętnie wzruszył ramionami.

– To świetnie! Niech wszyscy dalej zastanawiają się, kogo wybrało twoje serce! – sarknęłam.

– Daj spokój, nikogo to nie obchodzi!

– Czyżby? – zrobiłam wielkie oczy. – Otóż zdziwiłbyś się! – Warknęłam nieprzyjemnie. Mierzyliśmy się wściekłymi spojrzeniami. Nie wiem, które z nas wykonało pierwszy ruch. Nasze usta spotkały się w żarliwym pocałunku, w którym nie było za grosz delikatności. Mason z wprawą posadził mnie na blacie lokując się pomiędzy moimi nogami. Rozdarł moją koszulę niedbale rzucając ją na podłogę. Jego gorące usta oraz zmysłowe dłonie były wszędzie. Stanowczo pozbawił mnie spodni oraz dolnej bielizny. Wrzałam. Mocowałam się z jego jeansami pojękując cicho. W końcu swobodnie opadły do kolan wraz z niepotrzebnymi w tym momencie bokserkami. Całując mnie wszedł we mnie mocno oraz zdecydowanie. Daliśmy upust złym emocjom, odnajdując się w namiętnych ruchach. Byliśmy my, była ta chwila zapomnienia, były głośne oddechy, ocierające się o siebie ciała. Rozkosz zmieszała się z wybuchającymi przed moimi oczami fajerwerkami…

Nie wiedziałem, jak Cię kocham

Nie wiedziałem, jak Cię chcę

Gdy obejmujesz mnie czasami

Ciężki gorąc wchłania mnie

Wzbudzasz gorąc, gdy całujesz

Gorąc to uścisków moc

Gorąc od samego rana

Gorąc przez calutką noc…

***

Witam! 

Po burzy zawsze wychodzi słońce 😏

(Declan ^^)

Pozdrawiam ;* 

*Michael Buble - Fever