Czternasty

Londyn, 05.12.2019 r.

 Spoglądając na roztrzęsionych rodziców Liliany sam drżałem na całym ciele. Noc spędzona w szpitalu upłynęła nam na nerwowym oczekiwaniu, piciu ohydnych kaw z automatu umieszczonego na piętrze, chodzeniu w tę i z powrotem po korytarzu. Wszystko było nieskazitelnie czyste, budynek był przyjazny pacjentom oraz ich rodzinom. Charakterystyczny zapach leków, lekarze ubrani w kitle, odgłos stukających butów powodował jednak uczucie, którego nigdy nie chciałem doświadczyć. Widok ciężko chorych ludzi, lekarzy spieszących na operację, by uratować czyjeś życie napawał mnie irracjonalnym lękiem. Odgłos trzaskania drzwiami wyrywał mnie z chwilowej zadumy. Bałem się, bałem się tak, jak jeszcze nigdy. Po przybyciu do szpitala Liliana odzyskała przytomność, teraz była poddawana serii badań, które miały wykazać, co jej dolega. Miałem cholerną nadzieję, że nie będzie to nic poważnego, jednak przedłużające się milczenie odpowiedzialnych za nią ludzi frustrowało mnie do granic możliwości. Jej rodzice siedzieli ciasno spleceni na niewygodnych krzesłach, byli bladzi, apatyczni. Vivi została z sąsiadką nieświadoma tego, co działo się z jej siostrą. Zmiąłem w dłoniach papierowy kubek i wyrzuciłem go do kosza. Miałem już dość tej nieświadomości, tego nic nie robienia! Pragnąłem wpaść na salę, siłą wyciągnąć z lekarzy jakiekolwiek informacje, które pozwoliłyby mi na chwilowy spokój. Warcząc pod nosem przeczesałem swoje włosy. Panika, która mnie ogarnęła potęgowała uczucie strachu. Po godzinach nerwowej i napiętej atmosfery zza przesuwanych drzwi wyłoniła się postawna sylwetka lekarza, który zajmował się Lilianą od samego początku.

– Co jej jest?! – dopadłem go pierwszy pojawiając się przed nim w ułamku sekundy. Serce boleśnie obijało mi się o żebra, ale w tym momencie miałem to gdzieś. Najważniejsza była Liliana oraz jej zdrowie.

– Musieliśmy wykonać szereg specjalistycznych badań, bo na pierwszy rzut oka niewiele było widać – rozpoczął wyjaśnienia sięgając po wodę z dystrybutora. Ponagliłem go spojrzeniem. – Pani Liliana cierpi na zaburzenie rytmu serca – Powiedział. Zmarszczyłem brwi patrząc na skonfundowanych rodziców dziewczyny.

– Jak to możliwe? – słabym głosem odezwała się jej mama. – Zawsze była okazem zdrowia, nie mieliśmy z nią żadnych problemów! To na pewno nie pomyłka? – Zadawała szereg pytań łkając cicho. Doskonale rozumiałem jej stan, bo sam nie mogłem pojąć słów wypowiedzianych przez mężczyznę.

– Jej objawy jednoznacznie na to wskazują. W ostatnim czasie dość często odczuwała zawroty głowy, miała mroczki przed oczami, kołatało jej serce i jak sama przyznała, biło nienaturalnie szybko. Wszystko to złożyło się w całość. Postawiona przez nas diagnoza jest słuszna i trzeba podjąć natychmiastowe leczenie, aby wszystko wróciło do normy – poinformował nas.

– Jakie leczenie? – zapytał tata Liliany zachowując względny spokój.

– Konieczna jest operacja zastawki serca, bez tego się nie obejdzie. Zaburzenia pani Liliany niestety mają złośliwy charakter… Najlepszym efektem będzie wspominane leczenie zastawki, ponieważ jest to przyczyna arytmii, którą da się usunąć – wyjaśnił szczegółowo.

– Czy to skomplikowany zabieg?

– Proszę się o to nie martwić – uspokoił mnie. – Operacja odbędzie się jutro, pacjentka musi zostać do niej odpowiednio przygotowana. My musimy przekazać jej istotne informacje o stylu życia, jaki będzie musiała prowadzić po operacji. Zbilansowana dieta, brak tytoniu…

– Poradzimy sobie z tym – zapewniłem go przygryzając wargę. – Możemy ją zobaczyć?

– Za parę chwil, jeszcze przez jakiś czas musi odpocząć – oznajmił lekarz. – Zawołam państwa, gdy będzie to możliwe – Powiedział oddalając się.

– Przepraszam, że nie potrafiłem o nią zadbać – zwróciłem się do rodziców dziewczyny opadając na krzesło. – To moja wina! Gdybym z nią wcześniej porozmawiał, przekonał ją…

– Mason, dziecko, nie obarczaj się tym! Nie masz z tym nic wspólnego… Jesteśmy przekonani, że dbałeś o naszą córkę w stu procentach. Nie możesz się tym zadręczać, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie. Obiecasz mi to? – mama Liliany położyła dłoń na moim ramieniu. Pokiwałem głową, a jej tata posłał mi pokrzepiający uśmiech. Musiało być dobrze, musiało się udać…

Londyn, 06.12.2019 r.

 

 Stałem przy łóżku Liliany wpatrując się w jej drobną sylwetkę. Była blada i wydawało mi się, że schudła, co było niedorzeczne. Przy niej, jej rodzicach próbowałem zachować spokój, ale w środku drżałem. Byłem tylko człowiekiem i nic nie mogłem na to poradzić. Operacja była konieczna, nie było co do tego wątpliwości. Wiedziałem, że lekarze będą ostrożni, skrupulatni w swoich działaniach, mimo to bałem się, że coś pójdzie nie tak, że już nigdy więcej jej nie zobaczę. Odgoniłem od siebie te pesymistyczne myśli gładząc policzek dziewczyny.

– Już niedługo będzie po wszystkim – powiedziałem pewnie. – Nie odstąpię cię później na krok – Zagroziłem jej żartobliwie.

– Jakoś to przeżyję – wysiliła się na słaby uśmiech. – Przepraszam, że tak długo bagatelizowałam stan mojego zdrowia… Myślałam, że mi przejdzie, że to nic takiego…

– Nie myśl teraz o tym – z czułością ucałowałem jej zimną dłoń. – Takie jest życie, nie zawsze mamy na nie wpływ. Jesteś silna i dasz sobie radę.

– My damy sobie radę – obwieściła kaszląc cicho.

– Wszystko w porządku? – momentalnie się zaniepokoiłem.

– Tak – odparła. – Jestem tylko trochę zdenerwowana – Przyznała rozglądając się po sali, w której przebywała.

– Zupełnie niepotrzebnie! Myśl pozytywnie – poprosiłem ją. Kiwnęła głową zgadzając się ze mną.

– To zabawne… – zaczęła. – Chcę być kardiologiem, a nie potrafiłam zająć się swoim sercem – Zaśmiała się. Prychnęłam pod nosem.

– Kochanie… Zachowaj swoje nieśmieszne żarty na później, dobrze? – parsknąłem.

– Chciałam tylko rozluźnić atmosferę – niewinnie wzruszyła ramionami. W tej samej chwili do sali wszedł lekarz informując, że zabieg niedługo się zacznie. – Kocham cię.

– Ja też cię kocham – wyszeptałem obserwując jak wywożą ją z sali. Podążyłem za nimi osuwając się po ścianie obok drzwi prowadzących na salę operacyjną.

 Jutrzejszy wyjazdowy mecz z Evertonem przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Gdy wczoraj niechętnie opuściłem szpital zadzwoniłem do trenera i poprosiłem go o spotkanie. Zobaczyliśmy się i odbyliśmy męską rozmowę, w której szczerze wyjaśniłem mu całą sytuację. Frank był wyrozumiałym człowiekiem, doskonale zrozumiał położenie, w jakim się znalazłem. Bałem się, że będzie zły, że zarzuci mi nieprofesjonalne zachowanie, ale nic takiego nie miało miejsca. Dał mi kilka dni wolnego zapewniając, żebym nie martwił się o miejsce w składzie. Wiedział, że nie mógłbym całkowicie skupić się na drużynie oraz meczu, bo cały czas myślałbym o Lilianie. Zaszkodziłoby to wszystkim, a tego nie chciałem. Byłem profesjonalistą w każdym calu, dlatego z ulgą przyjąłem wiadomość, że poradzą sobie beze mnie. Rodzice dziewczyny udali się do szpitalnego bufetu nie mogąc znieść przeraźliwej ciszy, która zapanowała na korytarzu. Moi wspierali nas ciepłym słowem, telefoniczną rozmową podnosili nas na duchu. Przyciągnąłem kolana pod brodę starając się myśleć o wszystkim, tylko nie o wykonywanym właśnie zabiegu, ale nie potrafiłem. Pozytywne wibracje gdzieś uleciały, został jedynie pesymizm wymieszany z niepokojem. Jak miałem wyobrazić sobie to, że być może już nigdy nie będę mógł się do niej przytulić? Że już nigdy nie będę miał szansy usłyszeć jej dźwięcznego głosu, ust układających się w dwa najważniejsze słowa? Jak miałem przeżyć bez jej „Kocham cię”? Jak miałem wyobrazić sobie to, że już nigdy nie będzie biegła jak szalona na spotkanie ze mną? Że już nigdy nie położę się obok niej, nie zasnę wtulony w jej ramiona? Że nie obudzę się tuż przy niej, że nie zobaczę jej zaspanego spojrzenia i rozczochranych blond włosów? Jak miałem pogodzić się z tym, że być może już nigdy nie poczuję jej zapachu? Nie dotknę jej ust? Że już nigdy nie wtulę się w jej filigranową sylwetkę myśląc, jak wielkim szczęściarzem jestem? Jak miałem znieść myśl, że już nigdy więcej się z nią nie pokłócę? Nie pogodzę? Nie usłyszę jej śmiechu? Nie będę podziwiał zapału, z jakim wykonywała poszczególne czynności? Że nie będę dostawał szału na widok skrupulatnie zrobionych notatek? Że nie będę wybuchał śmiechem na widok długopisów oraz jej szpargałów zajmujących każdy wolny kąt? Że nie zobaczę jej ubraną w moją koszulkę, dopingującą mi podczas meczu? Jak miałem wyobrazić sobie, że to być może jest nasz koniec…?

– Mason! – szarpnięcie z mojej prawej strony wyrwało mnie z otępienia. Brązowe tęczówki Vivi patrzyły na mnie z lękiem.

– Co się stało? – spytałem szybko.

– Przestraszyłam się, bo przez chwilę nie było z tobą kontaktu… Mówiłam do ciebie, ale nie reagowałeś… – jej podbródek zaczął się niebezpiecznie trząść.

– Chodź tutaj – wyciągnąłem ręce i mocno ją przytuliłem. – Przepraszam, że napędziłem ci strachu, najwidoczniej musiałem odpłynąć gdzieś myślami – Przekonałem ją.

– Boisz się? – pociągnęła nosem. – Bo ja tak – Przyznała.

– Ja też się boję – wyznałem zgodnie z prawdą. – Ale Liliana jest silna i da sobie radę, bo wie, że czekamy tutaj na nią.

– Namalowałam jej rysunek – podsunęła mi pod nos kartkę, która przedstawiała naszą trójkę podczas meczu.

– Na pewno się ucieszy, jest przepiękny – pochwaliłem ją, co zaowocowało szerokim uśmiechem.

– Dziękuję – rozpromieniona dała mi soczystego buziaka. Zaśmiałem się tarmosząc jej długie włosy. – Zastanawiałam się, czy to czasem nie moja wina… Przez to, że byłam na nią zła, po tym jak cię zostawiła…

– Vivi, nie możesz tak myśleć! Właśnie w takich chwilach jak ta, ludzie często zastanawiają się, co by się stało, gdyby podjęli inną decyzję, zastosowali inne rozwiązanie… Świadomość, że możemy stracić bliską osobę powoduje dziwne wyrzuty, ale nie można się im poddać, jasne?

– Tak – pokiwała głową. Ulżyło mi, gdy obiecała, że już nie będzie tego robić. Wpatrywałem się w obrazek modląc się o jak najszybszy koniec operacji. Ciążyła mi ta bezczynność oraz niewiedza. Sekundy zmieniały się w minuty, minuty w godziny, a my w dalszym ciągu byliśmy pozbawieni informacji. Vivi zasnęła z głową opartą na moim ramieniu, mi samemu kleiły się oczy, ale walczyłem ze sobą, z osłabionym organizmem. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek znajdę się w sytuacji bez wyjścia. Liliana leżała na stole operacyjnym, ja siedziałem pod salą oczekując cudu. Targały mną sprzeczne i dziwne emocje, których za bardzo nie potrafiłem nazwać. Musiałem uciąć sobie drzemkę, bo obudził mnie podekscytowany głos Vivi. Poderwałem się z twardej podłogi na widok lekarza.

– Operacja się udała – oznajmił. Ulga, którą poczułem była nie do opisania. Wziąłem Vivi na ręce. Uradowana objęła nimi moją szyję. – Mieliśmy pewne komplikacje, ale opanowaliśmy sytuację. Poinformuję, gdy będzie można ją odwiedzić – Dodał. Skinąłem czując ogromny ciężar spadający z mojego serca. Udało się. Liliana żyła. I to było najważniejsze…

Nie ma żadnych innych oczu

Które mogłyby przejrzeć mnie na wylot

Niczyje ramiona nie mogą wnieść,

Wnieść mnie tak wysoko

Twoja miłość wznosi mnie poza czas

A Ty znasz moje serce na pamięć…

***

Witam! 

Żaden ze mnie znawca, bazowałam na informacjach dostępnych w Internetach :D 

Życzę Wam samych szczęśliwych dni w Nowym Roku! <3 

Do napisania w 2020!

Pozdrawiam ;*

*Demi Lovato - Heart by Heart