Piętnasty

Londyn, 09.12.2019 r.

 Nucąc pod nosem piosenkę Paula McCartney’a mówiącą o wspaniałych świętach otworzyłem drzwi do mieszkania. Na zewnątrz panował lekki mróz, dlatego natychmiast pozamykałem wszystkie okna i włączyłem ogrzewanie. Siatki ze zrobionymi parę chwil wcześniej zakupami postawiłem na kuchennym blacie, z tajemniczej szafki Liliany wygrzebałem ozdobny wazon, do którego wlałem wodę oraz włożyłem świeże kwiaty. Miałem zamiar zabrać się za porządki, aby po powrocie dziewczyny do mieszkania panowała w nim czystość i przyjemny, orzeźwiający zapach. Najpierw jednak uruchomiłem ekspres i sięgnąłem po swój ulubiony kubek. Liliana wracała do zdrowia po operacji, ale wciąż nie odzyskała pełni sił. Była słaba, jej skóra przybrała przeraźliwie blady odcień, a przy najprostszych czynnościach trzęsły się jej dłonie. Skakałem obok niej, co doprowadzało ją do skrajnej irytacji, jak i uśmiechu, co odbierałem za mały sukces. Lekarze poinformowali nas o trybie życia, który będzie musiała prowadzić. Odpowiednio dobrana dieta, odpoczynek, zero stresu oraz męczących zajęć. Oczywiście skrupulatnie wszystko zanotowałem, co Liliana przyjęła krzywiąc się niemiłosiernie. Wiedziała, że teraz będzie musiała uważać podwójnie. Nie zamierzałem zakazywać jej wszystkiego, jednak obiecałem sobie i jej, że będę dbał o nią do końca świata i o jeden dzień dłużej. Po usłyszeniu tych słów przestała się na mnie gniewać. Zamiast tego, zupełnie nieskrępowana obecnością lekarza, zaczęła pytać o częstotliwość uprawiania seksu, czym wprawiła mnie w zażenowanie stulecia. Lekarz stłumił chichot stwierdzając powrót do optymalnej formy, ale sprawnie uchylił się od odpowiedzi. Posłałem Lilianie oburzone spojrzenie. Wystawiła mi język opadając na niewygodne poduszki. Zaśmiałem się głośno na wspomnienie wczorajszego dnia upijając łyk gorącej cieczy. Pragnąłem mieć ją już obok siebie, cieszyć się jej obecnością i podać jej prawdziwy obiad, a nie taki, na którego widok zbierało się jej na wymioty. Mieszkanie bez niej było puste, jakby pozbawione życia. Minęło zaledwie kilka dni, ale ta zmiana była dla mnie odczuwalna. Uzależniłem się od niej, jej bliskości, widoku jej ciała, koszulki, która kusząco się podwijała, gdy stawała na palcach. Te wszystkie drobiazgi oraz chwile składały się na naszą codzienność, którą wspólnie wypracowaliśmy. Święta Bożego Narodzenia zbliżały się wielkim krokiem, a mnie ogarniała ekscytacja na myśl, że spędzimy je wspólnie, wraz z naszymi najbliższymi, w naszym Portsmouth. Kochałem ten okres, czas oczekiwania oraz radosnej i świątecznej atmosfery, która na każdego działała optymistycznie. Nie mogłem się doczekać, aż skosztuję tradycyjnych dań, nad którymi pieczę sprawowała mama z babcią. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy, gdy wyobraziłem sobie tatę wieszającego lampki przed domem, brata śpiewającego kolędy, dziadka siedzącego w fotelu przed kominkiem oraz siostrę, która przylatywała do Anglii wraz z rodziną z dalekiej Australii. To miały być moje pierwsze święta z Lilianą u boku, dlatego oczekiwałem na nie z rosnącą nadzieją w sercu. Szykowałem dla niej specjalny prezent, o którym jak na razie wiedziała tylko mała Vivi. Była moim sekretnym sprzymierzeńcem i udowodniła, że potrafi trzymać język za zębami. Odstawiając pusty już kubek po kawie do zlewu usłyszałem natarczywy dzwonek do drzwi. Zakląłem szpetnie pod nosem, ale poszedłem otworzyć je nieproszonemu gościowi.

– Chloe? – zapytałem z nietęgą miną, gdy zobaczyłem jej sylwetkę na progu. – Nie chcę być niegrzeczny, ale to nieodpowiednia pora – Mruknąłem.

– Zajmę ci tylko chwilkę, obiecuję – zapewniła prowokująco przygryzając wargę. Ten gest nie zrobił na mnie wrażenia, co szybko odnotowała uśmiechając się szeroko. Zrobiłem jej miejsce, aby weszła do środka. Ściągnęła płaszcz wieszając go na wieszaku. Widok jej skąpej sukienki przyprawił mnie o mdłości.

– Co cię do mnie sprowadza? – spytałem proponując jej coś do picia. Grzecznie poprosiła o herbatę, a ja niechętnie przystąpiłem do jej sporządzenia.

– Chciałam sprawdzić jak sobie radzisz z zaistniałą sytuacją – powiedziała podchodząc bliżej. – Wieści szybko się rozchodzą, a zwłaszcza takie – Zrobiła zbolałą minę.

– Wszystko jest dobrze – odpowiedziałem sięgając po cukierniczkę. Spiąłem się, kiedy poczułem jej dłoń na ramieniu. – Chloe… – Odwróciłem się do niej. Stała zbyt blisko mnie. – Odsuń się ode mnie w tej chwili – Warknąłem.

– Boże, jesteś taki nudny! – krzyknęła. – Pomyślałam, że chwila relaksu dobrze ci zrobi – Mrugnęła uwodzicielsko.

– Wyjdź z mojego mieszkania – wskazałem jej drzwi. – Natychmiast – Zarządziłem. Mój stanowczy głos nieco przywołał ją do porządku. – Nie życzę sobie takich akcji, ani tego byś wpadała tutaj nieproszona. Kiedy do ciebie dotrze, że nie jestem tobą zainteresowany? – Zapytałem.

– Myślałam, że mamy szansę! Kiedy się spotykaliśmy… Słowem nie wspomniałeś o tym, że kogoś masz! Miałam prawo poczuć, że coś może z tego wyjść… – próbowała udowodnić mi swoje racje.

– To skomplikowana sytuacja, o której nie zamierzam ci opowiadać. Byliśmy i nadal jesteśmy tylko znajomymi. Nie dawałem ci żadnych sygnałów oraz nadziei. Sądziłem, że czujesz… Że wiesz… Że nie jestem tobą zainteresowany – oznajmiłem ostrożnie dobierając słowa.

– Tak, ale… – podjęła walkę, ale uciszył ją dźwięk nadchodzącej wiadomości. Chwyciłem telefon w dłoń i odczytałem wiadomość od mamy Liliany. Zbladłem w jednej sekundzie, poczułem ogarniającą mnie panikę. Stan Liliany się pogorszył. Znacząco. Lekarze robili wszystko, aby przywrócić ją do żywych, bo znowu straciła przytomność. – Mason, co się dzieje?

– Wyjdź! – warknąłem w biegu chwytając kluczyki do samochodu. – Po prostu stąd wyjdź! – Rozkazałem. Spełniła moją prośbę zaciskając usta. Widoczny na jej twarzy grymas nie pozostawał żadnych złudzeń. Wściekły na cały świat wyszedłem za nią, zamknąłem drzwi i popędziłem schodami w dół. Nie zamierzałem tracić cennego czasu na windę. Z piskiem opon ruszyłem z parkingu i włączyłem się do ruchu. Przecież wszystko było już dobrze! Co złego mogło się stać…?

 Sparaliżowani za strachu rodzice Liliany, zapłakana buzia Vivi, odgłos przeraźliwie pikających maszyn, ciało Liliany wyginające się na skutek przeprowadzanej defibrylacji… Nie mogłem znieść tego widoku. Trząsłem się jak osika na wietrze, czułem, że zaraz osunę się w nicość. Chciałem zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu, by nie być świadkiem rozgrywanych właśnie wydarzeń. Pragnąłem wrócić na miejsce, gdy będzie już po wszystkim. Chciałem obudzić się z tego pieprzonego koszmaru, wziąć ją w ramiona i całować do utraty tchu. Pchnięty niewytłumaczalnym instynktem na chwiejnych nogach podszedłem do szyby, która oddzielała salę od korytarza. Ludzie w środku wrzeszczeli na siebie, walczyli o Lilianę, o moją ukochaną, o jej życie, a ja stałem bezradny i nic nie mogłem zrobić. Pragnąłem ulżyć jej w tym cierpieniu, zamienić się nią miejscami, przyjąć na siebie wszystkie ciosy. A jeśli tym razem nie uda się jej uratować? Co zrobię, kiedy jej zabraknie, kiedy mnie opuści? Zrezygnowany pokręciłem głową i w ułamku sekundy podjąłem niezbyt rozważną decyzją. Nie zwracając uwagi na zdziwione i skonsternowane spojrzenia rodziców dziewczyny wpadłem na salą nie bacząc na konsekwencje. Nie mogłem obserwować rozgrywającej się sceny przez szybę. Musiałem być przy niej, dać jej znak, że jestem, że nigdy jej nie opuszczę.

– Proszę natychmiast opuścić to pomieszczenie! – krzyk lekarza dotarł do mnie jakby zza mgły. Nie zareagowałem, odepchnąłem od siebie innych. Podszedłem do łóżka Liliany i mocno ścisnąłem jej dłoń.

– Walcz, proszę cię, walcz… Wróć do mnie! – wyszeptałem dławiąco.

– Poniesie pan stosowną karę za to najście! – usłyszałem, po czym siłą zostałem wyprowadzony z sali. Miałem to gdzieś, byłem gotów zapłacić każdą cenę. Musiałem to zrobić, musiałem dać jej do zrozumienia, że jestem obok. Że zawsze będę. Mama Liliany objęła mnie opiekuńczo. Położyłem głowę na jej ramieniu i pozwoliłem sobie na płacz. Staliśmy tak przez chwilę, dopóki nie dotarły do nas przytłumione słowa lekarzy.

– Konieczna jest kolejna operacja – powiedział instruując innych. – Niestety doszło do powikłań. Myśleliśmy, że wszystko jest w porządku, jednak zastawka nie przyjęła się dobrze. Doszło do krwawienia… Musicie uzbroić się państwo w cierpliwość, będziemy państwa o wszystkim informować! – Wyjaśnił oddalając się. Opadłem na krzesło. Byłem otumaniony, jakby nafaszerowali mnie zbyt dużą ilością leków. Widziałem ciemność. Zamarłem w bezruchu. Byłem przerażony.

 Balansowałam na granicy świadomości. Wszystko mnie bolało, czułam dziwne ukłucia w piersi. Miałam wrażenie, że wbijano we mnie igły, tak mocno, aby dotarła do mnie powaga sytuacji. Słyszałam dziwne piski, stukot maszyn, stłumione szepty, że moje serce jest za słabe, że nie wytrzyma kolejnej dawki. Te głosy sprawiły, że struchlałam ze strachu. Uwierzyłam im i chciałam się poddać, by już nie czuć tego bólu, pozbyć się wrażenia, że moje serce pęka na pół. Chciałam zaznać spokoju. Pogodziłam się z myślą o przegranej. Już miałam odpłynąć, odprężyć się, kiedy dotarł do mnie głos Masona. Był smutny, zrezygnowany, ale wyczuwałam tę nutkę zawziętości. Mocny dotyk jego dłoni na mojej. Wrzaski. I szept. Ten jeden jedyny szept. Nasz szept, nasz intymny gest. Walcz, proszę cię, walcz. Wróć do mnie. Chciałam odetchnąć pełną piersią, dać mu znak, że go słyszę, że podejmę się taj walki. Nie tylko dla niego, ale dla nas, dla moich bliskich. Pragnęłam przebić się przez te wszystkie odgłosy, przez tę niewidzialną barierę, ale nie podołałam temu zadaniu. Wstąpiła we mnie nadzieja, że dam radę, że jestem silna, że wyjdę z tego, że moje serce wytrzyma. Z taką myślą odpłynęłam, a ostatnią rzeczą, którą zarejestrowałam było ostre światło.

 – Boję się, tak bardzo się boję… – wyszeptałem do telefonu ściskając w dłoni jednorazowy kubek. – A co jeśli się nie uda? – Zadałem to okropne pytanie, musiałem, by się go pozbyć. Chciałem, żeby odeszło i dało nam spokój, aby sprawiło, że zadzieje się zupełnie inaczej. – Jasmine, powiedz, że wszystko będzie dobrze – Poprosiłem swoją starszą siostrę o słowa otuchy. Rozumiała mnie i dała mi wsparcie, którego tak potrzebowałem. Nie miało znaczenia to, że w Londynie jest późny wieczór, a w Australii wczesny poranek. Odebrała telefon za pierwszym razem wysłuchując mnie i pozwalając wypłakać się do słuchawki.

– Braciszku, oczywiście, że wszystko będzie w porządku – zapewniła mnie. – Zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo się boisz, ale musisz myśleć pozytywnie. Za was oboje – Powiedziała pewnie. W oddali słyszałem, jak krząta się po kuchni.

– Wiem, że Liliana jest silna, ale… Była też taka bezbronna i krucha. Nie mogę znieść myśli, że w każdej chwili mogę ją stracić…

– Mason… – westchnęła. – Każda operacja jest pewnego rodzaju ryzykiem, ale naprawdę nie możesz się teraz załamywać. Liliana z tego wyjdzie, jestem o tym przekonana. Wie, że musi wrócić. Do ciebie, do swojej rodziny… Do naszej też – Roześmiała się cicho. Zawtórowałem jej, bo ten dźwięk był ukojeniem dla mojego spiętego ciała.

– Dziękuję, Jaz – wymamrotałem pociągając nosem. Otarłem rękawem bluzy łzy słabości.

– Daj spokój, wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – oznajmiła. – Byłam na nią zła za to, że obarczyła mnie taką odpowiedzialnością… Że zadzwoniła wtedy do mnie i poprosiła właśnie mnie o przekazanie ci tej wiadomości. Wściekałam się na nią, bo przez nią cierpiałeś, ale kiedy po powrocie wyjaśniliście mi wszystko, w pewnym sensie ją zrozumiałam. I zrozumiałam jak silna jest wasza miłość, to uczucie, mimo że jesteście tacy młodzi. Kochacie się i przetrwacie wszystko. Jesteście dla siebie oparciem i tylko to się liczy.

– Naprawdę dziękuję ci za te słowa – przesłałem jej buziaka, co przyjęła głośnym śmiechem. – Poinformuję cię, kiedy operacja dobiegnie końca – Powiedziałem, kiedy spostrzegłem przywołującą mnie Vivi. – Przepraszam, ale muszę już kończyć. Dbaj o siebie i moją siostrzenicę, bądź siostrzeńca!

– Błagam, wystarczy, że już wysłuchuję… – nie dokończyła, bo przerwał jej oburzony krzyk męża. – Kocham cię, braciszku!

– Ja ciebie też – odparłem rozłączając się. – Vivi? – Spytałem.

– Lekarze mówią, że zabieg zaraz się skończy – poinformowała mnie. Wziąłem ją na ręce i udałem się w stronę sali operacyjnej. Po paru ciężkich minutach zza przesuwanych drzwi wyłoniła się sylwetka mężczyzny. Potarł skronie, a ja dostrzegłem na jego głowie pierwsze siwe włosy.

– Operacja się udała – obwieścił. – Tym razem już naprawdę wszystko będzie w porządku – Dodał napotykając moje kpiące spojrzenie. – Obfite krwawienie wymagało przetoczeń preparatów krwiopochodnych…

– Może pan mówić po ludzku? – zirytowałem się słysząc ten szpitalny żargon.

– Musieliśmy wymienić zastawkę, bo tamta się nie przyjęła. Tym razem postawiliśmy na zastawkę mechaniczną, która charakteryzuje się bardzo dobrą trwałością. Wymaga jednak stosowania do końca życia leczenia przeciwkrzepliwego, ale wierzę, że przypilnuje pan pacjentki – wyjaśnił spokojnie.

– Czyli już nic nie zagraża zdrowiu naszej córki? – upewnił się jej tata.

– Nic – lekarz uśmiechnął się ciepło. – Musi jedynie na siebie uważać i zbytnio się nie przemęczać podczas wykonywania różnych czynności… – Mrugnął do mnie nawiązując do nieszczęsnego pytania Liliany o seks. Policzki mnie zapiekły, a mama Liliany taktownie się odwróciła, by zapanować nad chichotem. – Uznałem, że przyda się państwu weselsza atmosfera – Zażartował.

– O czym on mówił? – spytała zdezorientowana Vivi.

– O niczym istotnym – połaskotałem ją, aby nie drążyła tematu.

– O tajemniczej czynności, którą wykonują dorośli, żeby na świecie pojawiały się dzieci? – strzeliła bez ogródek.

– Vivi!

– Już nic nie mówię – wzruszyła niewinnie ramionami, tak jak robiła to Liliana, gdy udawała, że nie wie, o co chodzi. Uśmiechnąłem się do niej ciepło czekając, aż jej rodzice zwolnią mi miejsce. Po kilku chwilach wszedłem na salę, w której przebywała moja ukochana. Przytuliłem się do jej dłoni i zasnąłem. Byliśmy razem. Zawsze i na zawsze.

Gdy potrzebuję Ciebie

Wystarczy, że zamknę oczy i już jestem z Tobą

A wszystko, co tak chciałbym dać Tobie,

Jest na wyciągnięcie serca...

***

Witam! 

Co złego to nie ja! :D

Pozdrawiam ;*

*Rob Stewart - When I Need You